Eindelijk onder de mensen.

Inmiddels heb ik al één brief, het gaat de goede kant op met jullie. Moet ik nu natuurlijk wel terugschrijven, maar dat komt helemaal goed. Eerst maar even zo wat laten horen. Waar was ik gebleven? Mijn colleges.

Ik vond het dus echt doodeng om naar college te gaan. Je hebt geen idee wat je moet verwachten, of de docenten je tolereren, hoe de studenten reageren, etcetera. Ten eerste beginnen de colleges hier elk heel uur en ze eindigen ook elk heel uur: je hebt welgeteld 0 minuten om bij het volgende lokaal te komen. Dat gaf me al stress. Dus de eerste dag stond ik om kwart voor 9 bij een pikdonker lokaal, toch nog maar even een rondje lopen. Om 9 uur zat er 1 iemand binnen en ik vroeg aan haar of het college van de dag ervoor door was gegaan: ja dus. Shit. Nou na 10 minuten werd ik omgegeven door allerlei Spanjaarden, naar elkaar gillend en heftige discussies houdend, en toen kwam de docent binnen. Op z’n gemak. Uiteindelijk bleek het een ontzettend vriendelijke man te zijn, die me overal wel mee wilde helpen en het vak (Romaanse taalkunde) is een eitje, want –voor de taalkundigen onder ons- hij begon over o.a. asimilatie, nasalisatie en metathese. Volgende vak mocht ik echter niet volgen (van dezelfde docent), omdat het waarschijnlijk te gecompliceerd was voor me. Dat was even jammer, dus had ik gelijk een uur niks te doen. Daarna begon het vak over de Tweede Republiek van Spanje en de Burgeroorlog. Mijn god! Die vrouw was streng. Van tevoren raakte ik aan de praat met een Spaanse en een Duitse en tijdens het college vroeg ik iets, hield de docent gelijk d’r mond: “Volgens mij begrijpen jullie het niet. Je moet stil zijn”. Hels. Toen begon dus gelijk het vak ‘Sociolinguistiek’, dus ik als een malle naar dat lokaal.. Was ik de eerste. Het werd me al duidelijk, die tijden hoef ik niet zo precies te nemen. Daar kan ik wel aan wennen. De docent kwam ook een kwartier te laat binnen, begint gelijk met praten en na drie kwartier zegt hij: “Tot zover.” en hij loopt het lokaal weer uit. ’s Avonds baalde ik een beetje dat je zo moeilijk contact legt tijdens die colleges, dus de volgende dag hebben we daar even verandering in gebracht. Tijdens het eerste college gelijk een jongen aangesproken en met hem had ik ook het volgende college, maar doordat ik stond te praten, kwam ik 20 minuten te laat binnen. Helaas was de docent al begonnen, maar ik ging zitten en bijna gelijk stopte hij alweer. Sowieso was het een apart figuur, want hij had de hele tijd zijn ogen dicht. Maar hij is niet blind. Dus tijdens dat uur hebben uiteindelijk de jongen die ik had aangesproken (Tobias) en een vriendin van hem mij even wat meer wegwijs gemaakt op de uni. Hij nodigde me uit om vrijdags naar een etentje te komen, wat ik niet heb afgewezen natuurlijk. Bij het Tweede Republiek-vak kwam Helen (het meisje dat we ontmoet hadden) binnen en zodoende raakten we met z’n allen aan de praat, maar de docente kwam binnen, iedereen viel stil en ze begon te praten. En te praten. En te praten, het is echt niet normaal hoeveel informatie er uit die vrouw kwam, om nog maar te zwijgen over moeilijke woorden. Colleges zijn hier kort, maar zo krachtig, echt vermoeiend.
Tobias vroeg mij ’s avonds of ik wat mee ging drinken, dat kon ik natuurlijk niet afwijzen, dus ben ik met hem, een vriendin van hem (Miriam) en een vriendin van haar naar een of andere bar geweest. Toen nog met een hele groep naar een verzamelplaats voor Erasmusstudenten hier, genaamd Sotabanco, waar Helen aan het werk was, en om 4 uur gingen zij nog naar een club toe, maar ik kon het echt niet meer aan. Om 10 uur had ik weer college. Eenmaal gewend aan de tijden, ga je er ook naar leven, dus om kwart over 10 kwam ik weer te laat binnen (gelukkig samen met Helen) bij het blindemansvak,daar zaten Tobias en Miriam ook gaar te wezen haha, dat scheelde. Op donderdag had ik ’s avonds ook nog een college, ‘Geschiedenis van de Verenigde Staten’. Die man begon te praten en we hingen aan z’n lippen. Want we konden hem niet verstaan. Zoals sommigen weten, in het Spaans heb je een slisklank, net als de Engelse th, alleen deze meneer maakte er meer een spuugklank van. Vooral bij het woord ‘cibola’ (thibola) kreeg de voorste rij het te verduren. Om maar niets te zeggen over zijn Engels (je verwacht toch dat dat goed is), want hij had het over Virginia, maar ik heb in mijn aantekeningen staan ‘Villaceña’. Op een gegeven moment praatte hij heel langzaam, slaakte hij een zucht die goed zijn laatste adem had kunnen zijn en neerslachtig viel zijn hoofd naar beneden met zijn ogen dicht. Ik dacht, daar gaat ie. Het is gebeurd. En opeens hapte hij weer naar adem en ging verder in zijn monoloog. Na het uurtje (okee, drie kwartier) had ik kramp in m’n hand/armen van het pennen, dus dat vak laat ik lekker vallen. ’s Avonds had ik afgesproken om met Helen wat te gaan drinken, maar zij moest werken, dus toen hebben Sanne en ik heerlijk lame een supermoeilijke kruiswoordpuzzel gemaakt (“Moet hier niet ezel staan?” “Nee! Dat hebben we nou al 5 keer geprobeerd, dat kan niet.” “Oja inderdaad..” 5 minuten later “Waarom kon ezel ook alweer niet? DAT KAN WEL GEWOON”) en toen lekker slapen. Vanmorgen afgesproken met Helen en Robyn (nog een Engels meisje) om vanavond naar een of ander huisfeest te gaan, maar daar moet je vroeg heen want het schijnt hier zo te zijn dat elke buurvrouw de politie belt dus die staan rond 12 uur op de stoep. Ben benieuwd! Heb niks meer gehoord van het etentje, maar heb ook niet heel veel zin om er nog achteraan te gaan, want ga liever naar het huisfeest. Morgenmiddag neem ik de trein van half 4 naar Madrid, want dan ga ik samen met Neel en wat vrienden van haar uit in Madrid, zodat zij ’s morgens vroeg het vliegtuig terug naar Nederland kan nemen en dan neem ik de trein terug naar Valladolid.

Ondertussen ben ik hier wel echt gewend. Ik loop veel te laat thuis weg, zodat ik net op tijd of eigenlijk meestal te laat ben voor college (maar dat is prima) en dan ’s middags eten we het liefst warm. Dan kan je ’s avonds naar college (dat geldt voor Sanne en Anneloes) of de stad in (dat geldt voor mij) en dan rond een uurtje over 9 uur/half 10 kan je nog wel wat kleins eten, zodat je toch genoeg gegeten hebt. Van 14.00 uur tot 17.00 uur is hier dus alles potdicht, van de universiteit tot aan alle winkels (op een enkele supermarkt na). De vakken die ik nu ga volgen, zijn: De geschiedenis van de Tweede Republiek en de Burgeroorlog; Romaanse taalkunde; Sociolinguistiek (sociale verschillen binnen een taal); Geschiedenis van de Islam (ontzettend leuk vak!); Semantiek van de Spaanse taal (over de betekenis van woorden).

Mijn Spaans gaat ook heel hard vooruit. Sanne, Anneloes en ik praten redelijk veel Spaans en voor de rest praat ik met iedereen Spaans, tot het goede moment van vanmorgen dat ik zei: “hoi ik ben een Erasmusstudent en …”, en dat de docente zei: ¡qué bien hablas español entonces! (‘wat praat je goed Spaans dan!’). MUHA. Ik hoef ook niet echt meer na te denken over wat ik zeg, na twee weken al. Ik ben in ieder geval goed onderweg want ik heb vandaag ook al flinke fouten gemaakt in m’n Nederlands. Ik zoen zelfs mensen die ik voor het eerst ontmoet twee keer, wow! Hopelijk kom ik helemaal verspanjoold terug en kan ik geen Nederlands meer.

¡Hasta luego! (Of zoals ze hier zeggen: Attalo’o)