Meneer Erasmus, wat doe je ons aan.

Erasmus, ik hou van je. Ik haat je. Sinds de laatste blog heb ik echt elk dal en elke heuvel wel gezien, maar het gaat goed hoor. Praktisch een maand later merk je hoe moeilijk het is om in een ander land dingen te bereiken die je graag wilt doen, vooral voor mij. Van mezelf ben ik nogal een persoon die graag alles op z’n matje krijgt, het liefst een week van tevoren zodat ik me kan voorbereiden, en dan gaat het allemaal prima. De boodschap is overgekomen hoor: zo werkt het leven niet. Helaas, maar prima, we gaan verder.

Zoals misschien vaker al is aangemerkt, Valladolid leeft niet echt. Je gaat uit, voor de rest ga je naar andere steden om iets moois te zien. Na carnaval was de stad helemaal dood. Mensen gingen niet meer uit, ze waren moe denk ik. Dat was niet zo fijn, zeg maar. Geen moment heb ik erover nagedacht om naar huis te gaan hoor, maar wat haatte ik het hier. Voordat ik hier kwam, had ik gehoopt ontzettend veel Spaans te praten, te genieten van het leven zoals ik dat in Nijmegen ook zo heerlijk kan, en daarna content terug te keren. Maar het lukte niet. En het was saai en BLEEEHH. Na een tijdje kreeg ik er weer wat meer zin in, deels omdat ik inmiddels al bij iedereen had geklaagd en mensen mij naar buiten begonnen te slepen.

Tot eind vorige week, toen gingen we opeens meer dingen doen, samen eten, rondjes door de stad lopen. Op vrijdag de hele nacht bij Pablo thuis gezeten, eigenlijk helemaal niks gedaan, maar gewoon gepraat, daarna op zaterdag na een overheerlijke curry van Victoria weer bij Pablo gezeten, het was echt fijn. Uiteindelijk op maandag besloten om het weekend erop naar Granada te gaan met de organisatie van Erasmus-studenten. Sanne en Anneloes waren in Nederland, Frankie ging naar Engeland voor het weekend en ik bedacht me toen dat waarschijnlijk alle andere leuke mensen mee gaan naar Granada, dus ik ook maar. De rest van de week een ontzettend fijne week gehad, veel Spaans gepraat, mensen ontmoet op de raarste plekken en zo kwam ik bovenop de volgende heuvel terecht. Ongelooflijk wat het met je doet om in een ander land te leven, met zoveel vrijheid en tegelijkertijd zoveel druk, van anderen, maar vooral van jezelf.

Donderdagavond om 10 uur nog even snel in huis gerommeld en m’n tas ingepakt voor Granada, want ’s nachts om 4 uur zouden we vertrekken naar het zuiden, om na een busreis van 8 uur in Granada aan te komen.

Valladolid, leuk hoor dat je de bakermat van de Castiliaanse taal bent, dat de mensen perfect praten en.. dat waren de positieve punten wel, maar ik pak m’n koffers het liefst nu om naar Andalusië te vertrekken. De eerste de beste Andalusiër die we aanspraken om de weg te vragen, was gelijk een rasechte en antwoordde dan ook met: “Tenéih quir pallá y entonseh pabao”, in vergelijking met een Castiliaan, die zou hebben gezegd: “Tenéis que ir por allí y entonces para abajo” (‘Jullie moet daarheen en dan naar beneden’). Wat maakt het uit. Het uitzicht was prachtig, op de achtergrond van de stad de besneeuwde bergtoppen van Sierra Nevada, het zonnetje scheen, wat wil een mens nog meer.

Het was dus echt heel gaaf! Vrijdag hebben we overdag eerst een rondleiding gehad door het historische centrum en daarna door de wijk Albaicín, om op een pleintje te eindigen waar ik mijn ultieme geluk vond. Het uitzicht was echt adembenemend. Je staat op een helling met Granada aan de voet, aan de overkant ligt het Alhambra op een berg en daarachter Sierra Nevada. Het pleintje was bezaaid met zigeuners die ‘spontaan’ een flamencoshow gaven. Dat in combinatie met het weer (op het hoogtepunt gaf de thermometer 32 graden aan), fenomenaal. ’s Avonds gingen we uit met mensen van ESN Granada, dat was echt heel leuk, maar o wat waren we moe.

Ennnn volgende dag weer op tijd op, want we zouden naar het Alhambra gaan lopen. Dat werd uiteindelijk de bus, maar even goed leuk om mee te maken. Na uren daar te hebben rondgelopen (en nog slechts de helft hooguit gezien te hebben) gingen we terug naar het hostel, daarna had Laura (Italiaans meisje waar ik het hele weekend mee heb opgetrokken) afgesproken met een vriendin van haar die ik de dag ervoor al had ontmoet (studeert in Granada) om te gaan shoppen. Uiteindelijk met nog een vriendin van haar rondjes gelopen, een ontzettend leuke tas gekocht waar ik echt VERLIEFD op ben, en nog wat andere dingetjes, maar we moesten op tijd terug zijn, want om half 9 zouden we richting een flamencoshow gaan. Ik had hier echt ontzettend veel zin in, en het was het ook echt waard (zelfs de klim omhoog van 25 minuten, mijn god).

Er kwamen 2 vrouwen een man met een gitaar op, zij begon met zingen en het gordijn achter hen werd omgehaald waardoor er een geweldig uitzicht op het Alhambra zichtbaar werd, en na die eerste noten had ik ook echt kippenvel op mijn gehele lijf. Velen zouden haar zang onder de categorie ‘gejengel’ plaatsen, maar ik was er zo door geraakt, het ging echt door merg en been. Na twee nummers kwamen er twee dansers op, compleet in stereotype flamencokleren, maar het maakte niks uit want het was zo mooi. De twee vrouwen klapten en stampten met hun voeten op de grond, maar ze verschilden daarin zo van ritme, terwijl de dansers telkens van snelheid en ritme veranderden, dit alles onder begeleiding van een gitaar die voor de accenten zorgden: dit is zeker niet de laatste keer dat ik naar een flamencoshow ga.

Die avond gingen we naar een club met een eerste verdieping van alleen maar glas waardoor je –weer- een geweldig uitzicht had op het Alhambra. Ik geef toe: het werd een beetje afgezaagd, maar het blijft gewoon mooi om te zien. Na een tijdje was het alleen niet meer uit te houden in die club zoveel mensen waren er, dus begonnen Laura en ik maar aan de half uur durende tocht richting hostel.

De volgende morgen nog verhalen doorgenomen met de coördinatoren van het weekend, onder het genot van een overheerlijk ontbijt op het terras. Al met al zeg ik ’t je: het was genieten. Zelfs de busreis van 8 uur terug heeft het niet verpest.

Daar komt bij dat ik deze week geen Nederlands heb gepraat, omdat mijn huisgenootjes dus in Nederland waren, dus ik was helemaal gelukkig. Inmiddels had ik ook echt een goed gevoel over mijn Spaans gekregen, vooral dit weekend omdat ik ALLES in het Spaans heb moeten doen, van opstaan tot aan eten tot aan naar bed gaan, constant in het Spaans. Daarom maar even mijn welgemeende excuses omdat ik echt het idee heb dat dit hele verhaal in walgelijk Nederlands is geschreven.

De twee weken daarna waren weer een heerlijk dal, tot het punt dat ik zelfs niet meer uit wilde gaan: dat zegt wat. Ik kan ook niet echt zeggen wat ik heb gedaan, omdat ik het me niet meer herinner. Eind vorige week zou ik met Frankie en nog 3 meisjes richting het zuiden gaan voor 9/10 dagen. De plannen waren dat we naar Lissabon zouden gaan met de auto, na een paar dagen Lissabon naar de Algarve voor een beetje zon, om vervolgens nog meer zon te pakken in Zuid-Spanje, om daarna naar Sevilla en Jaén te gaan. Dat waren de plannen, want op dinsdagmorgen stuurde het meisje van de auto een berichtje naar Frankie (die logica snap ik ook niet) dat ik niet meer mee kon, omdat haar zus een ticket had geboekt voor Lissabon, dus na de Portugese hoofdstad zou er geen plek meer voor mij zijn in de auto. Een ontzettende rotstreek, maar ik baalde er geen moment van, want ik had dat weekend toch al niet zo’n zin om met 3 meisjes 10 dagen in een auto te zitten. Toen halsoverkop dus besloten om alsnog met Robyn naar Asturias (Noord-Spanje) te gaan, dit plan was er al voordat ik met de andere mee zou gaan, omdat haar ouders daar een huis hadden gehuurd aan de kust.

Afgelopen donderdag ging ik na een enorme hoeveelheid Chinees (voedsel) te hebben gegeten, naar Helen toe, want die wilde uit. ’s Nachts zouden twee vrienden van haar aankomen in Valladolid. Deze twee jongens, Felipe en Jonny, kwamen uiteindelijk om half 4 aan bij haar huis. Helen en ik hadden al een slokje op en renden semi-aangeschoten (..) door Valladolid om op tijd bij hen te zijn, gelukkig zijn ze wel gewend om te wachten, want ze zijn liftend vanuit Manchester naar Valladolid gekomen (op het laatste stukje na, dat hebben ze met de trein gedaan) en hebben vaak uren moeten wachten op een lift/moeten overnachten in een berm. Na een korte douche gingen ze maar meteen met ons mee uit en die nacht eindigde fataal, of beter gezegd, die is nooit geëindigd. Uiteindelijk heb ik kort geslapen ’s middags en zijn we daarna maar naar het strand gegaan, om vanuit daar weer naar Helen’s huis te gaan, te eten, te drinken en weer uit te gaan tot 6 uur ’s nachts.

Om 11.30 (na krap 5 uur en nog wat slaap) belde Helen, ik kon even niet praten dus ik sms’te haar met de vraag wat ze moest. Zij antwoordde met een korte: 12.55 bus naar Sevilla, kom je? Na wat heen en weer gesmst (‘I cannot get ready in an hour to go to Seville you freaking lunatic!’ ‘Yes you can, Obama did’ ‘Okay, I’ll be there in an hour’) stond ik bij Helen op de stoep met m’n tas. Ongelooflijk dat ik dat deed. De bus naar Sevilla bleek vol te zitten, dus wilden we een auto huren, maar dat kon niet meer, dus hebben we maar de trein naar Madrid gepakt om iets te doen. Eenmaal in Madrid kochten we kaartjes voor de bus naar Sevilla die ’s avonds om 10.00 uur zou vertrekken, aankomst in Sevilla om 4.00 uur. Nadat we onze McDonalds-drang eindelijk gesust hadden, was het al tijd om de bus te halen. Na enige vertraging kwamen we aan in Sevilla en besloten we om maar het hostel maar niet te zoeken, omdat we toch niet moe waren, omdat we slechts een paar uurtjes in dat hostel zouden hebben en omdat we geen kaart hadden. Dat gezegd hebbende, woog de derde reden het zwaarst. Dus gingen we een drankje doen in een of ander fitness park bij de rivier, maar zodra de zon op kwam, kwam ook de drang voor een wc bij Felipe op en die raakten we kwijt omdat hij wegrende op zoek naar een toilet. Gelukkig hadden we telefoons, want hij was naar een of ander tankstation gerend haha. De rest van de dag hebben we rondjes gelopen door de stad (om na een tijdje ons hostel per ongeluk te vinden - wel te laat) en een beetje gerust op een bankje in het park.

Toen liepen we een heuse processietocht (zoek het op op Wikipedia, die legt het goed uit) tegen het lijf en dat is zo eng. De stilte in combinatie met het geluid van de trommels en de witte puntmutsen die het gezicht bedekken, geven echt een raar gevoel (voornamelijk omdat de Ku Klux Klan de witte puntmutsen heeft overgenomen). Terwijl ik dit schrijf, hoor ik hetzelfde tromgeroffel trouwens in Valladolid, dat hoef ik dus niet te missen. Leuke bijkomstigheid is dat deze tochten voor honderdduizenden bezoekers zorgen: we hadden bijna onze bus naar Valladolid gemist. Na een heftig en emotioneel afscheid van Felipe en Jonny –zij gaan “liftend” verder naar Marokko- begonnen Helen en ik aan onze busreis terug naar Valladolid, die om 6 uur ’s nachts eindigde.

Waarschijnlijk haal je het er wel uit, maar we hadden dus niet echt geslapen en ik kan niet goed slapen in een bus, dus ik was echt helemaal kapot toen ik hier aankwam vannacht. Maar het was het dubbel en dwars waard, ik ga weer lekker melancholiek klinken, maar ik heb zoveel geleerd in dit weekend, zoveel meer dan 100 nachten in Valladolid. Alleen twee bijkomstigheden: m’n voortand zit los dus ik moet nu echt naar de tandarts (dat moest ik al sinds de curry van Victoria omdat m’n beugel kapot is gegaan, maar nu is ’t opeens wel echt nodig), dus dat zal wel een avontuur worden. Dan komt er ook nog eens bij dat ik niet meer naar Asturias ga, want ik wilde vandaag naar de tandarts (te lui) en morgen gaat er pas heel laat een bus. Het is best een eind reizen en donderdagmorgen zouden we alweer terug gaan, dus ik ga er niet heen voor 1 dag. Misschien maar beter, dan kan ik nu eindelijk eens iets voor de uni doen.

Sorry voor de enorme hoeveelheid in één keer, maar ik had het eerste deel al geschreven na thuiskomst van Granada, vandaar de opmerking ook over het Spaans. Inmiddels geldt die opmerking nog een keer, maar dan in combinatie met Engels, omdat ik sinds donderdag alleen maar Engels heb gepraat, omdat Jonny en Felipe natuurlijk uit Manchester komen. Goed voor m’n accent in het Engels ook, aangezien Helen en Frankie uit Leeds komen (dicht bij Manchester), waardoor ik nu praktisch hetzelfde praat als zij, zo gelijk zelfs dat een Ier mij vroeg of ik ook uit Leeds kwam omdat ik hetzelfde accent heb als Frankie haha.

Langzaam kruipt het einde van mijn verblijf trouwens dichterbij. Deze week vakantie, de week daarna college van dinsdag t/m vrijdag, dat weekend gaan we misschien naar Asturias, daarna komt het bezoek alweer, na het bezoek ga ik naar Ibiza en als ik terugkom, heb ik geen colleges meer, want die eindigen op 12 mei. Daarna hebben we twee weken vrij, twee weken tentamens, een week vrij en ik ben van plan om op zaterdag 18 juni terug te vliegen: vandaag over precies twee maanden. In die vrije weken wil ik eigenlijk nog wel even rondtrekken, het idee kwam zojuist in me op om misschien gewoon een snelle trip door het zuiden te maken, maar dat beslis ik tegen die tijd wel. Als ik iets heb geleerd in de afgelopen tijd, dan is het wel dat een beetje impulsiviteit geen kwaad kan.

DOEI